Kısa bir hikaye: Derin Kuyu…

Bir gün, bir çiftçinin atı kuyuya düşer. Adam ne yapacağını şaşırır ve en sonunda hayvanın yaşlı olduğunu ve kuyunun da zaten kapanması gerektiğini düşünür ve atı çıkartmaya değmeyeceğine karar verir.

Bütün komşularını yardıma çağırır. Her biri birer kürek alarak kuyuya toprak atmaya başlarlar. At ne olduğunu fark edince, önce ağlayıp bağırmaya başlar. Sonra hiç kimsenin umursamadığını görünce sesini keser.

Birkaç kürek toprak daha attıktan sonra çiftçi kuyuya bakar. Gözlerine inanamaz. At, sırtına düşen her kürek toprağı aşağıya silkeleyerek yukarı çıkabileceği basamak hazırlamaktadır.

Bir süre sonra komşular toprak atmaya devam edince herkesin şaşkınlığı altında at, kuyunun kenarından dışarı adım atıp koşarak uzaklaşır! Hayat üzerimize hep toprak atacaktır her türlü pislik ile birlikte... Kuyuda kalarak ölmek istemiyorsak bu pisliği silkeleyip bir adım daha yükselmeliyiz!

Sıkıntılarımızın her biri, birileri tarafından üzerimize atılan bir kürek toprak... En derin kuyulara da atılmış olsak yılmadan çıkabilmek asıl mesele! ...