Sessizlik birçok dertten kurtarır mı?
Derdini söylemeyen derman bulamaz mı? Yoksa konuştukça azalacağına çoğalır mı acılar? Sevinçleri konuşup acılarımızı anlatmamalı mıyız acaba? Siz ne düşünüyorsunuz bu konuda?
Acılar her insanın kendine özgüdür. Kimsenin acısı tam olarak başka birini acısı ile aynı olamaz. Bu durumda acının paylaşılması sadece insanın kendi acısını dillendirmesi olur. Bu da aslında insanın kendisine zarar verir.
Yaşanan acılar tekrar akla gelir, zaman yaralara merhem olurken tam olarak iyileşmeyen yaralara tuz basılır anlatırken. Gömülmeye çalışılanlar eşelenir, su yüzüne çıkar, daha çok acıtır bu sefer, daha çok kahreder insanı.
_1669714243.png)
Konuştukça başına dert üstüne dert açarsın! İçin kıyamet de olsa dışın gül bahçesi olsun. Yoksa dermanını ararken daha büyük dertlere boğulursun. Şems'in dediği gibi "Sadece niyet edin ve yolunuza devam edin. Kader gayrete aşıktır. Çektiğin zahmet bir gün rahmet olur."
Yorumlar
İlk yorumu sen yap
